SELFIES: Zuid-Afrika – Hluhluwe

Zondag, 16 juli 2023. Vandaag een safari in het oudste Nationaal Park van Zuid-Afrika, een samenvoeging van Hluhluwe en Umfolozi. Het ligt vanuit St. Lucia iets meer het binnenland in.

Vijf uur op, half zes richting de Nyalazi Gate, met ontbijt uit een doosje. Met eigen bus, inclusief bagage aanhanger, volgen we de safari jeep van Senso, die ook vandaag weer onze chauffeur/gids is. Half zeven het park in. Pieter en Dewandré rijden met de bus om het park heen naar ons volgende hotel.

Senso staat al snel naast de auto bij een afgebroken tak midden op de weg om te bepalen in welke richting de olifanten zich hebben begeven. Niet in onze richting vooralsnog.

We rijden een uur of drie, dan een sanitaire stop en koffiepauze, dan weer twee uur rondrijden. Wat hebben we gezien? Giraffen, buffels met kalveren, olifanten, nyala’s, wildebeesten (gnoes), zebra’s, witte neushoorns, knobbelzwijnen, boszwijnen, glansspreeuwen, grauwe buulbuul en een zuidelijke boomagama. En dit alles van heel dichtbij. Een jeep met de duidelijk naam ‘Leopard’ brengt ons op vier van de ‘big five’.

De oogst wordt professioneel vastgelegd door fotografe Marijn, die werkelijk de mooiste foto’s maakt. Zoals de schaduw van onze jeep, geprojecteerd op een olifant. Marita vond alleen de schaduw al mooi, en had in eerste instantie niet eens in de gaten dat er een olifant omheen stond.

Rond lunchtijd tovert Senso binnen een drie kwartier een ‘braai’ tevoorschijn, van braadworst tot biefstuk. “Hoe willen jullie de biefstuk?” “Well done!” voor de meerderheid. “Well done zit niet in het assortiment vandaag!” Een heerlijke gekruide braadworst en een malse biefstuk verschijnen op tafel, met groenten als garnering. Bij deze grote rustplaats met picknicktafels en barbecues staat een Afrikaanse worstboom (Kigelia africana). Het is op de eerste plaats een medicinale plant. Alle onderdelen van de boom worden gebruikt in de traditionele geneeskunde tegen een breed scala aan kwalen.

Een andere veel voorkomende plant is de ballonplant (Gomphocarpus physocarpus) met schijnbaar lege, behaarde ballonvormige vruchten, waar zaadpluis in zit. Senso durft de populaire naam (ouwemannenkloten) bijna niet uit te spreken. Maar ik ben wel wat gewend. Zo kwam ik twee jaar geleden in Benin het verwante boompje Calotropis procera tegen, ook met een paar verkreukelde vruchten die leeg en hol aanvoelen. ‘Couilles de pape’ (pauskloten) worden die genoemd.

Na de lunch is het nog een uur rijden naar de Memorial Gate aan de noordkant van het park, waar onze eigen bus staat te wachten. Dank Senso voor anderhalve dag enthousiast ecotoerisme!

In de bus maakt Pieter ons lekker met het vooruitzicht van een fantastische lodge, maar daar valt uiteindelijk wel iets op af te dingen. Het is een half uurtje rijden over een typische wasbordweg naar Goodersons Bushlands Game Lodge, dat niet zo heel ver verwijderd is van een noordelijker deel van de lagune, hemelsbreed niet eens zo ver van St. Lucia.

Alle huisjes van de lodge zijn met elkaar verbonden door een vlonderpad op hoogte tussen de bomen. Misschien heeft ooit het water veel hoger gestaan in de lagune, of verwachten ze dat dat ooit nog gaat gebeuren. Pieter en Dewandré hebben zich vandaag in elk geval nuttig gemaakt door reeds onze bagage in de respectievelijke huisjes af te leveren. Kleine logistieke problemen (geen water) worden snel opgelost.

Lizanne steekt in badpak een teen in het kinderbadje, maar bedenkt zich op het laatste moment. Marita en ik drinken een biertje in de bar, een grote ronde zandbak met zitbanken rond een smeulend kampvuur. In het overdekte deel van de bar hangen aan de muren veel trofeeën, van buffelkop tot elandantiloop.

Op het terras bij het restaurant staat een plateautje met de tekst ‘Bushbaby Buffet’. Ik probeer uit te vinden wat we vanavond te eten krijgen, maar het plateautje is bedoeld voor het bijvoeren van enkele galago’s.

Om half zeven een prima buffetdiner (ook de galago’s verschijnen bij hun voederplankje). Tijdens de dessertronde komt het keuken- en bedienend personeel (een viertal dames en één heer) tevoorschijn om te zingen en enkele Zoeloedansen uit te voeren. Een karakteristiek element is het in een flitsende beweging zo ver mogelijk omhoog brengen van een been tot dicht bij het voorhoofd, een soort staande spagaat dus. Dat valt de chef kokkin met haar forse postuur nog niet mee. Alles voor een kleine bijverdienste!

We gaan op tijd naar bed, na twee ‘wilde’ dagen.

[Beeldverhaal S627]

[Doorklikken naar volgende verhaaltje S628]

Gepost: 15 Augustus 2023