SELFIES: Zuid-Afrika – iSimangaliso

Zaterdag, 15 juli 2023. St. Lucia is gelegen op een landtong tussen de Indische Oceaan en een lagune. Achter ons hotel een stukje bosrand en mangrove en daarachter ligt de lagune, soms smal, soms breed. Ietsje zuidelijker van St. Lucia ligt het estuarium, de open verbinding met de Indische Oceaan.

De lagune en de omringende moerassen vormen het  iSimangaliso Wetland Park, dat in brede zin de hele kuststrook omvat van St. Lucia tot aan de grens van Mozambique.

Vanochtend een boottocht op de lagune. Pieter vindt het jammer dat hij met ons mee moet, want om negen uur rugbyen de Zuid-Afrikaanse Springbokken tegen de Nieuw-Zeelandse All Blacks. De geelhoutboom is de nationale boom, maar de springbok is het nationale dier van Zuid-Afrika.

Marita is vannacht niet lekker geworden, migraine met overgeven. Ze wil wel graag mee met het rustige boottochtje, maar slaat de geplande hobbelende safari van vanmiddag over. 

Nadat we allen het ‘sailing logbook’ hebben getekend, gaan we met de ‘Born Free’ de lagune op. De lagune is lang afgesloten geweest van de Indische Oceaan, waardoor verzoeting is opgetreden, mangrove is afgestorven en grote rietvelden zijn ontstaan. Er wordt gehoopt dat de lagune een keer goed volloopt door springtij zodat het riet afsterft.

De kapitein/gids draait zijn grammofoonplaat af met weetjes over de nijlpaarden. Hoe zwaar ze zijn, hoeveel kroppen sla ze eten, hoe hard ze kunnen lopen op land (45 km/uur!), hoe hard ze kunnen lopen in ondiep water (35 km/uur!). Ze zijn van alle wilde dieren de oorzaak van de meeste menselijke slachtoffers. Toch hoort het nijlpaard niet bij de ‘big five’.

We dobberen met de boot bij twee grote families nijlpaarden, die ons met hun grote ogen en gespitste oren zitten aan te gapen. Mooie foto’s levert het op. In een ander deel een krokodil, die na enige tijd onder water verdwijnt. Een Afrikaanse zeearend en een Afrikaanse slangenhalsvogel (met zwemvliezen) als toegift.

Tussen de middag hebben we even een paar uur voor onszelf om rond te kijken in de winkeltjes, op de groente- en souvenirmarkt, en om te lunchen.   

Vanmiddag een ‘Sunset Game Drive’ onder leiding van gids Senso. De safari jeeps hebben allemaal plek voor tien passagiers: drie rijtjes van drie, oplopend als een tribune, en een plek in de cabine naast de chauffeur/gids. Omdat Marita niet meegaat, kan Pieter aansluiten.

Senso is bereid ons eerst een kijkje te laten nemen op het strand, waar mensen fanatiek staan te ‘vliegvissen’ met de werphengel. Alleen Jonas vindt de ‘warme’ Indische Oceaan warm genoeg voor een frisse duik in de golven. Hij moet oppassen dat hij niet aan de haak wordt geslagen van een vlieghengel.

Daarna begint onze prachtige tocht op de landtong tussen de duinen en de lagune. Vooral niet te hard rijden, want een bordje waarschuwt voor overstekende schildpadden en mestkevers (met mestbal!). We ontmoeten de bosbok, impala, witte neushoorn, buffel, zebra, grote koedoe, knobbelzwijn, kroonparelhoender, nijlpaard, duiker, witrugeend met jongen, Afrikaanse jacana, dwergbijeneter, malachietijsvogel en spoorkoekoek. De impala lijkt een zwarte M of W op z’n achterste te hebben. Volgens Senso een teken dat de impala even talrijk is als de McDonalds en Wimpie! Een van de dames grote koedoe gaat vergezeld van drie roodsnavelossenpikkers, die zich tegoed doen aan huidparasieten van het grotere wild.

Tegen vijven een kleine wandeling naar uitzichtpunt uMziki om de zonsondergang te aanschouwen vanuit de duinen richting binnenland. En niet richting de Oceaan, want ook in Zuid-Afrika gaat de zon in het westen onder. Senso opent voor de gelegenheid een fles van een soort Amarula likeur, gemaakt van de pruim van de marula boom (Sclerocarya birrea).

Op de terugweg zien we vlakbij de bebouwde kom van St. Lucia in het schijnsel van de koplampen twee jonge hyena’s het struikgewas inkruipen.

De meerderheid van de groep geeft de voorkeur aan eten bij Alfredo’s. Het is er druk en er is maar plaats voor acht. Marita en ik besluiten om samen met Pieter en Dewandré te gaan eten in visrestaurant John Dory, naast ons hotel gelegen. Heerlijke sliptong, een goed glas wijn en wat meer mannenpraat. Zelfs in een visrestaurant gaan deze mannen nog voor ‘braai’. Pieter is trouwens diep teleurgesteld. De Springbokken hebben vanmorgen kansloos verloren van de All Blacks (20–35).

Door onze afwijkende eetplek, missen we wel het nijlpaard dat door de hoofdstraat paradeert, en blijkbaar meer zin had in pizza dan in vis. Ik wist niet dat John Dory een vis was, ook wel Sint-Pietervis genoemd. Dat verklaart alleen al de voorkeur van Pieter voor vlees!     

[Beeldverhaal S626]

[Doorklikken naar volgende verhaaltje S627]

Gepost: 15 Augustus 2023