SELFIES: Zuid-Afrika – Drakensbergen

De Drakensbergen vormen een duizend kilometer lange bergketen in het oosten van Zuid-Afrika, die samen met de Grote Escarpe (steile wand) in het zuiden en westen, de begrenzing vormt van het ‘hoogveld’ (centrale plateau) met het ‘laagveld’ (kuststreken). Wij zitten nu in het grensgebied met Lesotho, waar de hoogste pieken van de Drakensbergen vóórkomen, die reiken tot 3500 meter.

Donderdag, 13 juli 2023. Wandelschoenen aan! Voor we op stap gaan moet het ‘hiking logbook’ van het hotel getekend worden, en ook weer bij terugkomst. De eerste wandeling gaat naar de Rainbow Falls, ‘one hour both ways’. Is dat nu ‘one hour all-in’ of twee uur heen en terug? Margreet en Margreeth blijven vanwege fysieke beperkingen achter bij het hotel, en ik moet eerlijk bekennen dat klimmen ook niet mijn ding is, zeker niet als ik het tempo van anderen moet volgen. Pieter is van de partij en laat zien dat hij in goede conditie verkeert.

Een groepje bruine muisvogels met kuif en lange staart vliegt voor ons uit, en Pieter hoort de zang van de ‘tinktinkie’ (witbrouwgraszanger). Langs het pad veel exemplaren van de eetbare schijf- of vijgencactus (Opuntia).

Na een uur bereiken we de Rainbow Falls, maar de volgende keer wordt het nog leuker als er water naar beneden valt en tussen de rotsen doorstroomt. De waterval staat compleet droog. Hier staan enkele exemplaren van de geelhoutboom (Podocarpus latifolius), de nationale boom van Zuid-Afrika. Voorheen geëxploiteerd als hardhout is de boom tegenwoordig beschermd.

We dalen weer af. Onderweg hebben we een afslag gezien naar twee andere wandelingen (Wishing Well en Settlers Cottage). Marita en ik besluiten (bijna) dezelfde weg terug te lopen. De anderen durven het aan, maar moeten uiteindelijk wat halsbrekende toeren uithalen om op een fatsoenlijk pad terug naar het hotel te geraken.

Bij terugkomst in het hotel besluiten Marita en ik nog de kortste wandeling te doen, The Cone (‘40 minutes both ways’), een begraste heuvel zonder bomen, vanwaar we een mooi uitzicht hebben op de landerijen rond het hotel (en omgekeerd). Op de rotsige bodem ga ik onderuit, maar gelukkig blijft de schade beperkt tot enkele schaafwonden aan linkerarm.  

Omdat wij als eersten terug zijn, tekenen wij het ‘hiking logbook’ af: twee terug, zeven verdwaald! Maar de hele groep is rond lunchtijd veilig terug. Op de gazons rond het hotel dartelen enkele mooie vogels: Kaapse lijster en gekraagde klauwier.

Vanmiddag nog een wandeling naar de Lone Tree Hill (‘one hour both ways’). Het is een vlakke wandeling en we kunnen de heuvel met de eenzame boom op de flanken vanuit het hotel zien. Maar na een uur hebben we de heuvel, laat staan de boom nog lang niet bereikt. Het blijft bij foto’s op afstand. Onderweg zien we wel een aantal elandantilopen. Deel van de groep waagt nog een poging richting Cascades en Begonia Falls, maar ook dat blijkt een moeizaam tochtje.

Marita en ik komen achter het hotel terecht, waar enkele hadada ibissen aan het foerageren zijn bij een waterstroompje. Als ze opvliegen slaan ze een ijselijke gil. Een viertal zoekt de dooie boom in de vijver op, waar ze gezellig gaan zitten snaveltje vrijen in de avondschemering. Helmparelhoenders lopen hier volop rond.

Landschappelijk een prachtig gebied. Mooie lichtval in de ochtend en de avond. Vegetatie vooral gras en struiken, weinig bomen, deels afgebrand. Heel weinig bloeiende planten.

In de bar spelen we in de avond dart (Mickey Mouse) met Margreet en Diana, onder het genot notabene van een glas glühwein. Het is tenslotte winter!

[Beeldverhaal S624] 

[Doorklikken naar volgende verhaaltje S625]

Gepost: 10 Augustus 2023