SELFIES: Zuid-Afrika – Eindje vliegen

Dinsdag, 11 juli 2023. Een flink eindje vliegen, niet van Eindhoven deze keer, maar van een Schiphol dat vooralsnog de vakantiestromen aan lijkt te kunnen. De KL-vlucht met een Boeing 777-300 ER (vierhonderd passagiers) vliegt in elf uur zonder tussenstop van Schiphol naar O.R. Tambo International Airport in Johannesburg. Oliver Tambo (1917–1993) was één van de centrale figuren binnen het ANC en strijdmakker van Nelson Mandela. Sinds 2006 draagt de luchthaven zijn naam.

Gisteravond naar Ibis Hotel Schiphol Airport gereisd, waar onze stokoude Opel Zafira twee weken rust krijgt. In en om het hotel is weinig te beleven. In de kleine vijver bij de hoofdingang bedelen karpers met hun bek wijd open om een aalmoes. Ze lusten blijkbaar geen groene kikkers, want die blaaskaken houden ons uit de slaap.

Om zeven uur met de Ibis shuttle naar Schiphol. Tijdens de wachttijd in Lounge 2 op Schiphol vergaap ik me aan de enorme ‘levende’ klok, die me nooit eerder is opgevallen. Het ‘mannetje in de klok’ veegt elke minuut de grote wijzer weg en schildert een nieuwe één minuutje verder. Voor de kleine wijzer doet hij dat ieder kwartier. Overigens wil hij wel eens een minuutje overslaan om een slok koffie uit zijn thermosfles te nemen. Er zit aan de achterkant van de klok ook een trap en een deurtje, die suggereren dat de schilder echt in de klok aan het werk is. In werkelijkheid is hij in een studio twaalf uur lang bezig geweest op een glasplaat. Een bijzonder kunstwerk van ene Maarten Baas. Soortgelijke klokken staan in het Rijksmuseum en enkele toonaangevende musea in het buitenland. De tijd vliegt om!

Op TV schermen komt verder het nieuws voorbij dat het gister in Johannesburg heeft gesneeuwd, voor het eerst sinds elf jaar, en slechts voor de zevende keer sinds 1950!                      

In de wachtrijen voor douane en boarding meen ik reisgenoten te herkennen. We weten via de Sawadee website dat de groep overzichtelijk is: tien deelnemers en toch gegarandeerd vertrek. We maken kennis met Margreet en Diana en hun twee kinderen Jonas en Marijn. Later ook met Margreeth en neef Tjerk. Dat zijn er al acht van de tien.

De vlucht is goed verzorgd met twee maaltijden en snacks tussendoor. Marita had vegetarisch besteld, maar krijgt vegan maaltijden voorgeschoteld. Zo fanatiek is ze nu ook weer niet, dus dat doet ze de volgende keer niet weer.

Meestal wordt het cabinepersoneel op ongeveer driehonderd meter hoogte geboden om hun stoelen in te nemen voor de landing. Deze keer echter al op tweeduizend meter hoogte! Alles gaat toch wel goed? Ben helemaal vergeten dat Johannesburg gelegen is op het ‘hoogveld’ (centrale plateau), op 1700 meter hoogte.

We worden opgevangen door ‘begeleider’ Pieter en chauffeur Dewandré van onze 16-seater bus met bagage aanhanger. Pieter woont in Bredasdorp (maar is nog nooit in Breda geweest) en Dewandré komt uit Port Elizabeth. Hier voegen ook de laatste twee deelnemers, José en Lizanne zich bij ons. Vier jongelui, vijf dames en één ouwe heer. Hoe ga ik me staande houden in dit gezelschap?

We rijden een tiental kilometers naar de Airport Game Lodge. Het is bijna middernacht en steenkoud. De receptionist is eerst nergens te vinden, maar alle sleutels liggen klaar. De kamers zijn redelijk met hun normale kleine gebreken. Op onze ‘double room’ ligt maar één handdoek. De kraan van de wastafel wil niet meer dicht, totdat we merken dat hij de andere kant opdraait. Water kan in principe uit de kraan worden gedronken, tenzij anders aangegeven. Snel onder de wol! 

[Beeldverhaal S622]

[Doorklikken naar volgende verhaaltje S623]

Gepost: 10 Augustus 2023