Onze heenreis naar Cotonou wordt verzorgd door Air France, met een overstap in Parijs en een tussenlanding in Bamako, de hoofdstad van Mali.

Van de vele vlieguren, zo’n achttienhonderd, tijdens mijn werkzame leven in de publieke sector, heb ik nooit Business Class gevlogen. In de private sector is blijkbaar meer mogelijk. Een beetje decadent is het wel. Voorkruipen bij het ‘inchecken’ en ‘boarden’, toegang tot speciale Lounges op de luchthavens met gratis eten en drinken, een soort privé cabine in het vliegtuig waarin je languit kunt gaan, en zelfs Franse ‘haute cuisine’ aan boord. Wat te denken van mijn ‘Joue de bœuf braisée, avec mousseline de pommes de terre, chutney de quetsches, et chapelure à l’estragon’, voorafgegaan door een glas ‘Cuvée Royale Brut Joseph Perrier’. Niet alleen het Frans klinkt lekker, het eten was ook echt verdomd lekker.

Extroverte Monsieur Gérard houdt de Franse stewardessen goed bezig, zoals een Business Class passagier betaamt. Het valt ook niet mee om in het Frans de Wifi aan te zetten, het luikje van de koptelefoon te vinden om muziek te luisteren, en om zijn ‘hangmat’ te positioneren. Hij legt omstandig uit dat hij als dierenvriend zeker geen ‘foie gras’ gaat eten en als verstokte atheïst geen Châteauneuf-du-Pape gaat drinken. En wat is de ‘sandre’ die hij als hoofdgerecht heeft besteld? Het lukt de stewardessen niet om het uitgelegd te krijgen. Achteraf blijkt het snoekbaars te zijn.

We verwijderen het tussenschotje tussen onze cabines en discussiëren wat over rapporten en ontwikkelingen in de Afrikaanse groenteteelt. Als ‘levenslang’ adviseur van East-West Seed zit hij daar ontzettend goed in, maar wat okra (Abelmoschus) betreft is hij meer ‘Unablemoschus’ dan ik.

De aankomsttijd in Cotonou zou elf uur ’s avonds moeten zijn. Dat we de routine van verre tropische reizen een beetje ontwend zijn, blijkt uit het feit dat er geen lichtje gaat branden wanneer het buiten nog licht is bij de landing om half negen ’s avonds in Bamako. Dat kan natuurlijk niet, maar het zal wel aan de klimaatverandering liggen. Als we dan ook nog drie uur in Bamako aan de grond staan, denken we pas diep in de nacht in Cotonou aan te komen. Arme Pamela, onze gastvrouw, die ons van het vliegveld zal ophalen! Geen moment aan het beperkte maar toch aanwezige tijdsverschil gedacht. We hebben onderweg tijd gewonnen, want Bamako is twee uur vroeger dan Molenhoek. Onderweg naar Cotonou verliezen we een uur. Al met al komen we slechts met een vertraging van een half uur in Cotonou aan.

Vanuit het vliegtuig rechtstreeks de tent in van de ‘Service sanitaire’ voor een verplichte en vooruitbetaalde PCR-test. Uitslag binnen achtenveertig uur, maar je mag ondertussen wel alles doen en iedereen besmetten. Overigens gaat hier het wattenstaafje maar zeer oppervlakkig het reukorgaan in. Ik vermoed dat de test een wassen neus is, een gigantische geldklopperij. De landen vertrouwen ook elkaars testen niet. Zo moet Pamela twee weken later voor haar terugreis van Abidjan naar Cotonou zich eerst laten testen om Côte d’Ivoire te mogen verlaten en na een vlucht van een uur zich opnieuw onderwerpen aan een test om Benin binnen te mogen. Kassa! En nog eens Kassa! 

De bagage is ondertussen uitgeladen. Ik heb mijn koffer van de band gehaald, maar de koffer van Monsieur Gérard zit er niet bij. Hij voelt zich diep ellendig. Als we al bij de bagageclaim staan, ontwaar ik plots zijn koffer in een apart hoekje, een beetje afgezonderd van de rest. Iemand probeerde hier waarschijnlijk munt uit te slaan. Eind goed, al goed. Ik hoef Monsieur Gérard dus gelukkig geen onderbroek te lenen. Hoewel, hij heeft maar tien kilo bagage bij zich, ik twintig, dus misschien komt hij later nog aankloppen.

Pamela vangt ons op en brengt ons even na middernacht naar het Paradisia Hotel, zo’n ‘oergezellig’ bakbeest met kraak noch smaak. Pamela heeft het programma georganiseerd en trekt de hele reis met ons op.

Het is een lange dag geworden. Kwart voor zes van huis en door Marita met eigen auto op Schiphol afgeleverd. Was het nu tot 7 uur dat je harder dan 100 km/uur mag rijden, of tot 6 uur? Ik kom er te laat achter dat het tot 6 uur is. Bij thuiskomst ligt er een boete van de trajectcontrole op de A2 tussen Utrecht en Amsterdam op de mat.               

[Beeldverhaal: https://www.jansiemonsma.nl/450599815]

Gepost: 23 September 2021