SELFIES: Gambia – Thanksgiving

 

De indirecte begeleider van Meike is de Brit Andrew, getrouwd met de Amerikaanse Carla, die de begeleider is van Meike’s vriendin Kim. Omdat zij veel in het buitenland verblijven, hebben Meike en Kim al eens op hun huis (en de honden) op de MRC Campus gepast.

 

Voor de Amerikaanse Carla is de vierde donderdag van november ‘Thanksgiving’, een feest dat buiten de Verenigde Staten en Canada (nog) nauwelijks wordt gevierd. Het enige dat we in Nederland van het feest hebben overgenomen is ‘Black Friday’. Overigens duurt ‘Black Friday’ in Nederland niet die ene vrijdag na ‘Thanksgiving’, maar wel twee weken!

 

‘Thanksgiving’ wordt door Andrew en Carla zoals gebruikelijk gevierd met vrienden en kalkoenen. Deze keer niet op donderdag, maar vandaag, zaterdag, 26 november 2022. Niet thuis op de MRC Campus, maar in hun tweede huis het binnenland in, langs de Bintang Bolon rivier, een zijarm van de Gambia rivier. En wij mogen erbij zijn, met Meike en Kim. Er zijn twee manieren om er te komen. Ofwel een autorit van twee uur naar Abca’s Creek Lodge in de buurt van de plaats Bintang, gevolgd door een boottochtje van een half uur over de Bintang Bolon naar het feestadres aan de overkant (en weer terug). Ofwel een autorit van vier uur helemaal om de Bintang Bolon zijrivier heen (en vice-versa). We kiezen voor de eerste optie.   

 

Zowel ten noorden als ten zuiden van de Gambia rivier ligt een goede geasfalteerde weg. Chauffeur Antou heeft een taxi geleend om ons naar Bintang te brengen en morgen weer terug. Dat had hij Meike beloofd, maar zijn vaste taxi kreeg een paar dagen geleden motorproblemen, en zijn baas wil de auto niet laten repareren. Veel taxi’s zijn afgekeurde auto’s uit Europa en hangen sowieso houtje-touwtje bij elkaar. Antou belooft ons een veilige reis. “If I do something wrong, you may call me mafkees.

 

Wij volgen de zuidelijke route en krijgen een indruk van landschap en landbouw. Niet dus! Afgezien van dorpjes met ontelbare mango- en cashewbomen, en cassave op de ommuurde erven, is er alleen maar ruige bushbush langs de weg en nauwelijks enige vorm van akkerbouw. Het is nu niet het mangoseizoen, maar tijdens het seizoen geldt hetzelfde als voor de watermeloen: overproductie, geen gekoelde opslag, zodat een groot deel van de oogst verloren gaat. De cashewnoot is wel een goede cash-crop met minder bewaarproblemen. Het belangrijkste akkergewas is trouwens aardnoot, maar ik heb daar vanaf de weg weinig van gezien, afgezien van jute zakken met gedroogd aardnoot loof, dat gebruikt wordt als veevoer. Alle nuttige planten moeten trouwens goed worden afgeschermd, anders weten de geiten en de schapen ze wel te vinden.

 

Karren getrokken door koppige ezels, het voornaamste lastdier van Gambia, delen de snelweg met het gemotoriseerde verkeer. Langs de weg wordt veel houtskool verkocht, de primaire brandstof om te koken.

 

Langzaam maar zeker verschijnen er steeds meer baobabs in het landschap, majestueuze bomen die op zo veel manieren worden gebruikt dat je er een verhaal aan zou kunnen wijden. Maar dat heeft onder andere PROTA (Plant Resources of Tropical Africa) al gedaan (zie www.prota4u.org).        

Na onze bagage te hebben afgeleverd bij Abca’s Creek Lodge, kost het even moeite om de boot bij een naburig hotel te lokaliseren. Het brandstoftankje wordt bijgevuld en daar gaan we langs de mangrove bossen van de Bintang Bolon rivier. Pelikanen dobberen op het water, een westelijke rifreiger rust uit op de boei van een garnalenvisser en we zien een grote maat purperreiger – de reuzenreiger – opvliegen in de mangrove.

 

Hoog op de andere oever verschijnt na een half uur de woning van onze gastheer & gastvrouw onder enorme baobabs in de tuin, met een extra gastenverblijf geïnspireerd op de organische vormen van Gaudi. Geen deur of raam te bekennen, alles volledig open. Er is wel enig toeziend personeel, maar er is nog nooit iets verdwenen.

 

We zijn met z’n zestienen, vooral Amerikaanse vrienden van Andrew en Carla. Wandelingetjes in de tuin en de bushbush. Partijtjes bridge in wisselende samenstelling. Rond een uur of drie zitten we aan ‘aan het banket’. De kalkoenen met bijgerechten (cranberries) zijn overheerlijk, de drank vloeit rijkelijk. Het bekende ‘expatriate’ leven in de tropen.

 

Om half zeven volgt de terugtocht van een half uur met de boot (volgens Carla is het een wonder dat de boot überhaupt gekomen is). Het water staat inmiddels anderhalve meter lager in de Bintang Bolon, de getijdewerking is voelbaar tot ver in het binnenland. De ondergaande zon kleurt de wolkenhemel prachtig roze-rood.

 

We nemen onze intrek in een gezellig hotel langs Abca’s Creek. We moeten het onder de douchekop stellen met een nietig stroompje koud water. Er is geen druk. De kalkoen is nog niet verteerd, dus een avondsnack volstaat. Omdat Marita nog nooit heeft gebridged, spelen we met z’n vieren boerenbridge. Dat vraagt wat minder inspanning.           

 

[Beeldverhaal]

                  

Gepost: 27 December 2022