FIETSEN: Am Rhein so schön

Op woensdag, 2 november 2022, ga ik weer eens voor een fietstochtje een eindje de grens over.  Emmerich am Rhein.

Je kunt aan de loop van de Nederlands-Duitse grens meteen zien dat over dit stukje grensgebied flink gesteggeld is, denk maar aan Elten. Twee opties waren logischer geweest dan de huidige. De eerste (maar minst wenselijke) is dat de grens doorloopt vanaf de zuidoever van de Rijn naar het noorden zodat Herwen, Tolkamer, Lobith en Spijk in Duitsland komen te liggen (zoals ook ooit het geval is geweest). De betere optie zou zijn geweest dat de grens zoals momenteel een eindje de Rijn volgt naar het oosten en dan niet terugbuigt, maar naar het noorden aansluit op de grens zodat de hele gemeente Emmerich deel van Nederland uitmaakt (zoals ook ooit grotendeels het geval is geweest). Afijn, ik heb mijn paspoort niet nodig gehad, dus wat is het belang. En ‘Am Rhein so schön’ klinkt mooier dan ‘Zo mooi aan de Rijn’.

Een fietstochtje tussen Emmerich en Rees, bovenlangs heen en onderlangs terug. Vanaf het industrieterrein aan de oostkant van Emmerich zit ik snel op de winterdijk. Margrieten bloeien volop op de dijkhelling. Een kraai en een torenvalk zijn in gevecht om de hegemonie in het luchtruim. Een fazant rent tussen de grauwe ganzen door. Even verderop een burenruzie tussen een buizerd en een kraai. Het is opvallend dat het meestal de roofvogels zijn die de aftocht blazen.

De uiterwaarden zijn hier niet mooi egaal, maar glooiend. In dorp Dornick vertelt een informatiebord dat ik net langs natuurgebied de Dornickse Waard heb gefietst, dat bezaaid ligt met voormalige vloedkreken van de Rijn, die regelmatig zijn bedding heeft verlegd.

Dornick heeft langs de Rijn een hoge havenmast staan met een aantal vlaggen waaronder tot mijn verbazing een vlag van de ‘Maatschappij Zeevaart Groningen’, een oude rederij opgericht begin twintigste eeuw. Ik heb geen verklaring.

Van Dornick gaat het naar dorp Praest en dan naar Bienen. Dit stuk fiets ik langs een oude Rijntak, de Bienener Altrhein, op wat grotere afstand van de huidige loop van de Niederrhein. In de uiterwaarden groepen grauwe ganzen en kolganzen. Een wit torentje trekt de aandacht. Het is een oud transformatorhuisje, nu ingericht voor vleermuizen en ander gespuis. Midden in Bienen nog zo’n vleermuistoren. Ook hangen aan de muren enkele bijenhotels, maar dat is logisch voor ‘Bienen’.

Op de dijk nog vele distels in bloei, de knikkende distel. Deels ook als niet-bloeiend rozet. Het maakt een veel regelmatiger indruk dan het rozet van de speerdistel. Bij het doodlopende uiteinde van de Bienener Altrhein staat een grijze cilindervormige toren op de dijk. Het blijkt een restant te zijn van de Mühle Rosau, ooit gebouwd als een verdedigingstoren, later in gebruik als windmolen, nu een geconsolideerde ruïne.

Tot Rees fiets ik vervolgens door een akkerbouwgebied. De akkers zijn bijna allemaal ingezaaid met groenbemesters in verschillende stadia. Sommige velden staan zelfs volop in bloei, met geel-bloeiende witte (oftewel gele) mosterd of de wit-bloeiende bladrammenas. Door de naam van het dorp Esserden vallen me de zieke essen weer eens op.  

Ik steek bij Rees de Rijnbrug Rees-Kalkar over en fiets aan de overkant weer vlak langs de Rijn. Bezemkruiskruid staat nog volop in bloei in de berm, evenals witte en gevlekte dovenetel.  Op een weilandhek ligt een knuffel van een konijn. Het heeft de vrijheid gekregen, maar durft niet van het hek naar beneden te springen.

De geur kondigt de waterzuiveringslocatie Kalkar-Rees aan. Dan doemt de nooit afgebouwde Kalkar kernenergiecentrale voor me op. Durfondernemer van der Most, die garant staat voor bijzondere objecten, heeft er ‘Wunderland Kalkar’ in gevestigd, een pretpark met hotel en alles erop en eraan. Begonnen onder de naam ‘Kernwasser Wunderland’ wordt het pretpark nu aangeprezen als ‘Kernie’s Familienpark’. Geen familiepark zonder mascotte. En Kernie is ook nog getrouwd met Kerna! Geschilderde bergpieken sieren de bekervormige koeltoren van de snelle kweekreactor. Er steekt een mast bovenuit van een grote zweefmolen, cool!

Over de omheining groeit een verdorde klimplant met vele kleine rode vruchtjes. Ik heb meteen wel een vermoeden, maar weet het zeker wanneer iets verderop een nog groene plant met zijn ranken over het hek klimt: de tweehuizige heggenrank (Bryonia) met zijn giftige vruchtjes.

Ik gebruik de lunch op een picknickplaats langs de Rijn tussen de witte kwikstaarten, die het ‘Wunderland’ ook wel leuk vinden. Ik heb hier eerder gezeten tijdens mijn vierdaagse fietstocht langs de Via Romana tussen Nijmegen en Xanten (‘Via Romana’. In: It giet oan!, 2016). Maar toen was ik vooral met de Romeinen bezig, nu met ‘Am Rhein so schön’.

In Grieth staat een kasteel, Haus Grieth, nu hotel. Het stamt uit de veertiende eeuw en werd gebouwd door de hertogen van Kleef als tegenwicht tegen de stad Rees die onder heerschappij stond van Keulen.

Vervolgens een lang recht saai stuk langs de doorgaande weg. Bulten suikerbieten wachten op de ophaaldienst. De berm tussen autobaan en fietspad is verrijkt met een bloemenmengsel. Naast enkele spontane bloeiers zoals bezemkruiskruid en boerenwormkruid, zie ik dubbelbloemig zeepkruid, avondkoekoeksbloem, dagkoekoeksbloem en aanverwante artikelen. Maar ertussen staat voor mij wel een primeur: blauw kattenkruid, dat heel lekker ruikt als je het blad kneust.

De Rijnbrug bij Emmerich komt in zicht. Het is de langste hangbrug van Duitsland met een overspanning van zo’n vijfhonderd meter en een totale lengte van dik twaalfhonderd meter. Er wordt groot onderhoud gepleegd aan de brug. En dat vereist bijzondere constructies om de hoofddraagkabel tussen de pijlers te schilderen en om langs die kabel naar de top van de pylonen te klimmen. Indrukwekkend! In de uiterwaarden bij de brug een grote groep wulpen. 

Aan de overkant in Emmerich een mooie Rijnboulevard. Emmerich werd op het eind van de Tweede Wereldoorlog bijna volledig kapot gebombardeerd. De Sint-Martinuskerk langs de boulevard is herbouwd. Enkele sculpturen, zoals de ‘Poortekerl’ sieren de wandelpromenade. Deze dagloner zit op een meerpaal al tijden te wachten op een klusje in de haven. Tussen de basaltblokken groeit de bosrank (Clematis). Op het eind van de boulevard het Rijnpark, met een vreemd monument uit 1912–1913 dat erg aan een hindoeïstische tempel doet denken. Het gedenkt oorlogsslachtoffers. En dan moet de Eerste Wereldoorlog nog beginnen….

[Beeldverhaal: https://www.jansiemonsma.nl/453472028]       

Gepost: 21 November 2022

Knooppunten: 09, 78, 79, 84, 59, 50, 54, 47, 48, 12, 03, 01, 09 (42 km)

Meest recente reacties

19.11 | 12:49

Nu America werd opgericht door mensen die niet naar het echte America wilden emigreren.

19.11 | 12:46

Het bijzondere van het Molukse kamp dat het allemaal moslims waren.

19.11 | 10:54

Van het Molukse Kamp wist ik niet, maar het verbaast me niet, want die zijn in alle uithoeken van Nederland neergepoot.

19.11 | 10:51

Hoi Dirk,
Ja , ik heb Ny Amerika wel op een wegwijzer zien staan, maar heb nergens kunnen vinden waarom dit buurtschap naar Amerika is vernoemd.

Deel deze pagina